Neydik, Ne Olduk?

Fakir beyinlerde umuttuk, övünç olamadan utanç olduk. Dışımıza dokunamadan içimizi vurduk. Tüm karmaşada basit bir düzen, adi bir oyunduk. Kurallar adil zannettik de oklara hedef bile olamadık, kurda kuşa yem olduk. Dolduramadan kirlettik kadehleri de hevesler kursakta bakıp bakıp yutkunduk.

Hayallerimizle kanatlarımızı kırdık, kozlarımızı yaktık. Yıkık, dökük, virandık. Elde kalan kırıklardan medet umduk, kesildik. Kan tıkadı boğazımızı, bağırdık, sesimiz çıkmadı. Kapıyı pencereyi kapadık da bacadan medet umduk. Göremeden ışığı, dumanlarda boğulduk.

Mert sandık kendimizi, namerde muhtaçtık.

İçimizdekinin kıymetini bilemedik, ayaklar altında çiğnedik, ucuz sofralara meze ettik. Yükte hafiftik, pahada hafif olduk. Bilemediğimize uzattık elimizi, anlamadığımız bırakmadı peşimizi. Yürümeden koşmaya kalktık, kalkamayan yatalak hastaydık.

Aynı nehirden çok kere geçtik de bir yıkanıp arınamadık.

Biz neydik ki ne olduk?

Hezeyanlara geldik, hüsran olduk. Birbirimiz olalım dedik, kendimizi unuttuk. Açamadan solduk, tutamadan bıraktık, ölemeden yaşamaya kalktık. Mal olduk, salak olduk, lüzumsuzduk. Onu sildik, seni görmedik, sen olduk, ben olduk da bir türlü biz olamadık. Allah bin türlü belamızı versin.